Ik ben zo vrij te veronderstellen dat ik Debashish Bhattacharya niet echt meer hoef voor te stellen: de man maakt namelijk al larenlang faam als slidegitarist en had van daarui al het genoegen in de studio te mogen zitten met mensen als Jerry Douglas, John McLaughlin en wijlen Bob Brozman, aan wiens zijde we hem heel lang geleden in Brussel live mochten meemaken. Debashish stamt uit een geslacht dat al generaties lang muziek maakt en zijn hele jeugd stond, net als die van broer Subhasis, zus Sutapa en nu ook dochter Anandi, in het teken van de muziek. Allen passeerden ze via de klassieke Indiase muziek en slaan ze langzaamaan bruggen naar andere muzieksoorten.

Bij Debashish waren blues en aanverwanten de eerste tekenen van horizonverbreding en vandaag is hij zover dat hij in zee gaat met twee muzikanten uit de alternatieve Poolse jazz-scene: drummer Hubert Zemler, ooit deel van de band van de legendarische Krzysztof Komeda, de man die de soundtrack voor Polanski’s “Rosemary’s Baby” maakte en contrabassist Wojtek Traczyk, die we kennen als lid van Muzykoterapia, het Semafor Combo en vooral van zijn soloplaat “Free Solo” uit 2012. Die drie samen in een Poolse radiostudio op 24 mei 2016…geen composities klaar, hoogtuit wat ideeën waarmee gewerkt kon worden….en dat werk ging kennelijk heel goed vooruit en het leverde dus deze uitstekend opgenomen plaat op, waarop bijna een uur lang op bijzonder hoog niveau gemusiceerd en vooral geïmproviseerd wordt.

Twee van de tracks speelt Debashish helemaal in zijn eentje: “Midnight Raga” duurt dikke veertien minuten, afsluiter “Red Moon Over Warsaw” een kleine 7 minuten, zodat je rustig kunt stellen day hij de grote drager van deze plaat is, wat natuurlijk niet onlogisch is. Al moet ik er meteen bij vermelden dat ook Wojtek Traczyk, met “Alice” en “Night Rider” zijn compositorische duit in het zakje doet. Die beide nummers geven Bhattachariah pas écht de kans om uit te blinken. Van zijn eigen, door blues en Hawaïiana geïnspireerde stukken kijk je niet echt meer op, omdat je weet hoe virtuoos en melodierijk de man uit de hoek kan komen. Bij het spelen van andermans werk moet hij echter in een lichtjes andere rol kruipen en ook die past hem als gegoten.

De hele plaat toont aan wat velen al weten: nu Brozman er niet meer is, is Debashish dé vaandeldrager bij uitstek van de slidegitaristen, al ben ik niet meteen geneigd om de grote Vishwa Mohan Bhatt terzijde te schuiven. Wat er ook van zij: deze trioplaat is van een ontstellend hoog niveau, laat zich onder zowat alle omstandigheden beluisteren en is absolute top in het segment waar heuse jazz en klassieke world elkaar ontmoeten. Hebbeding, deze plaat!

(Dani Heyvaert)